Het digitale tijdperk maakt het papieren boek moeilijk om te overleven. Om het leesvirus toch wat verder te verspreiden gluren onze 21bis-reporters binnen in de schrijfkamer van hun favoriete auteur. Het resultaat is een boeiende reeks portretten van zowel jonge debuterende schrijvers als rotten in het vak. In deze aflevering ontmoeten we Jos Verlooy (64) en Nicole Van Bael (58), de twee auteurs die samen Elvis Peeters vormen.

De naam Elvis Peeters is een atypische naam voor een duo. Oorspronkelijk was het ook een artiestennaam voor Jos alleen. ‘In 1982 zat ik met mijn toenmalige band Aroma di Amore in de finale van Humo’s Rock Rally. Ik vond mijn echte naam geen goede rock-‘n-rollnaam. In die tijd waren er twee Elvissen: Elvis Presley en Elvis Costello. Presley stierf en ik vond dat een goede kans om die plek in te nemen omdat ik Peeters nog redelijk op Presley vond lijken. Rock-’n-roll gecombineerd met een oervlaamse naam klonk goed.’ Waar Nicole dan in beeld komt, dat zie je in het fragment hieronder. Lees verder onder de video.

Onderdrukte vrouw

Elvis Peeters is de gezamenlijke naam van het schrijversduo Jos Verlooy en zijn partner Nicole Van Bael. Nicole koos ervoor om al die jaren uit de schijnwerpers te blijven. ‘Ik heb altijd graag het artistieke stuk gedaan, maar het promotiewerk vond ik helemaal niet leuk.’ Het co-auteurschap begon bij het schrijven van Elvis’ eerste toneelstuk. Ondertussen schrijven ze al 30 jaar samen romans, maar het is pas recent dat Nicole mee de interviews doet. ‘Een jaar of vier geleden, door de opkomst van de #MeToo-beweging, keerden de mensen zich naar Elvis en kreeg hij vragen over mijn afwezigheid. Het is alsof hij zijn vrouw onderdrukt, maar dat is helemaal niet het geval.’ Sindsdien hebben de twee afgesproken dat Nicole mee de promotie doet. En niets is minder waar, want sinds De Ommelanden zien we ze met twee. 

Nooit eenzaam

Dat schrijven een kunst is, is algemeen geweten, maar met z’n tweeën schrijven is nog ingewikkelder. Maar na jaren samen te werken en te leven, hebben ze elk hun manier van werken uitgedokterd. Dat vertelt Nicole: ‘Schrijven doen we apart, we zitten niet eens in dezelfde ruimte. We werken ook op een totaal verschillende manier. Ik zit achter een laptop en Elvis werkt nog met pen en papier en typt later alles over. Dan mailen we de stukken naar elkaar.’ De twee zouden niet samen schrijven mocht het hun werk niet beter en leuker maken. Nicole bevestigt dat. ‘Het is nooit eenzaam en we hebben nog nooit alle twee tegelijkertijd een writer’s block gehad. Zelfs als het niet meer gaat, dan weet je dat de ander toch nog altijd voortwerkt.’ Stukken apart schrijven is één ding, maar de delen samenbrengen betekent debatteren. Dat zie je in onderstaande video. Lees verder onder het fragment.

Met veel koffie

Voor de redacteur hun gezamenlijk werk kan lezen, moeten ze strijden over waar de verhaallijn naartoe gaat. ‘Je hebt een week hard aan iets gewerkt, je bent er tevreden over, je stuurt het door en dan vindt de andere het niks’, zegt Nicole. ‘Dat is om door de grond te zakken. De positieve kant ervan is dat je de andere met sterke argumenten moet overtuigen waarom je het zus of zo wil. Dat betekent dat elk woord dat er staat, elke komma die gebruikt is, overdacht is. Elvis heeft ondertussen de perfecte remedie gevonden. ‘We lossen zo’n discussie op met veel koffie. Dan gaan we naar een koffiehuis in de buurt om erover te praten.’ Wat dat voor voordelen heeft, zie je in de video hieronder.

‘Wij nemen onze tijd om iets te maken. Dat duurt lang en alles gaat ongelooflijk snel. Het omgekeerde van al dat gekwetter dat via sociale media gebeurt’

Fichebakken op kantoor

Met sociale media houdt het duo zich weinig bezig. Nicole heeft het gevoel dat je als schrijver vaak haaks op de tijd staat. ‘Wij nemen onze tijd om iets te maken. Dat duurt lang en alles gaat ongelooflijk snel. Het omgekeerde van al dat gekwetter dat via sociale media gebeurt.’ Volgens Elvis is het enige wat ze doen een Facebookpagina onderhouden. ‘Van miserie omdat iemand anders het begonnen was en je kan dat niet laten kapen’, vertelt Nicole. Toch is er volgens Nicole ook iets positiefs aan sociale media. ‘Je kan op een snelle en quasi kosteloze manier veel mensen bereiken. Dat is fantastisch! Wij komen nog uit een tijd waar er fichebakken op een kantoor stonden en je manueel adressen op een enveloppe moest schrijven. Leve het digitale tijdperk dan.’ Toch blijft de waarde van de papieren versie enorm belangrijk voor hen. ‘Het is nog geen niche als de vinylplaten dat al zijn. Het papieren boek blijft toch goed standhouden. Daar zijn we niet rouwig om.’

Wat alleen wij weten

Elvis’ nieuwste novelle Wat alleen wij weten is een dun en toegankelijk boek dat de kijk van kinderen op de dood illustreert. De tekeningen van Charlotte Peys vullen de woorden aan. ‘Het is het verhaal van een broer en zijn jongere zus. Die zus is ongeneeslijk ziek en dat weten ze allebei. Om het hanteerbaar te maken vertellen ze elkaar verhalen’, vat Nicole samen. ‘Het is een verhaal over liefde, over afscheid nemen en over de veerkracht van jonge mensen om met zulke moeilijke dingen als de dood om te gaan.’ Maar het was zeker geen makkelijk schrijfproces, want het idee lag al een tijdje in de schuif. ‘Het lag een jaar stil, maar toen beseften we dat tekeningen de woorden moesten verderzetten. Op een gegeven moment is het onbeschrijfelijk en kan je het met taal alleen niet zeggen. Toen we die insteek gevonden hadden ging het wel weer. Sommige dingen moeten nu eenmaal rust hebben en rijpen.’ Hoe tachtig bladzijden gerijpte literatuur klinkt, hoor je in het fragment hieronder. Elvis leest het zelf voor.

Tekst: Julie Van Sande en Mich Van Eynde
Foto: © Mich Van Eynde