Marbella Perez (28) is een echte wereldreiziger. Ze is geboren in Honduras, een land in het midden van Centraal-Amerika. In het middelbaar volgde ze een jaar onderwijs in Frankrijk. Daarna studeerde ze Chinees en biologie in Taiwan. Nu is ze in België, waar ze haar master psychologie aan de KU Leuven behaalde en nu haar PHD in Louvain-La-Neuve doet. 21-bis reporter Liam Verbinnen stelde haar vijf vragen over haar leven in Honduras en België.

Je bent geboren in Honduras. Niet veel Belgen weten iets over jouw land, hoe zou jij het in je eigen woorden beschrijven?

‘Er zijn twee kanten aan Honduras. Aan de ene kant is het een mooi land met veel natuur. Er zijn bergen, witte zandstranden en regenwouden die nog onaangeraakt zijn. In het noorden is er de Caraïbische Zee die net een zwembad lijkt: het water is helder en warm. Je kan erin zwemmen met de vissen en naar de koraalriffen duiken. Dan zijn er ook nog de oude ruïnes van de Maya’s, een volk dat in Centraal-Amerika woonde voor de Spanjaarden kwamen. Ze waren heel intelligent voor hun tijd en je kan hier nog enkele ruïnes van hun steden bezoeken. Dat is de mooie kant van Honduras, maar er is ook een andere kant. Honduras is een heel arm land met veel corruptie. Door de armoede is er veel misdaad, diefstal en bendegeweld. Voor veel arme mensen is het zwoegen om te overleven.’

Er is dus een groot verschil tussen arm en rijk in Honduras. Hoe was jouw leven daar?

‘Ik ben niet representatief voor de gemiddelde Hondurees. In Honduras is er een heel groot verschil tussen rijk en arm en de middenklasse is vrij klein. Afhankelijk van in welke klasse je geboren bent, ziet je leven er heel anders uit. Mensen uit de lagere klassen moeten werken om te overleven, dus veel van hen maken hun middelbare school niet af. School is echt belangrijk in Honduras. Als je naar de universiteit gaat, dan zijn je perspectieven een stuk beter. Ik zou mezelf tot de hogere middenklasse rekenen. Mijn vader kwam uit een arm gezin, maar heeft gestudeerd en is dokter. Dat is een beroep dat redelijk goed verdient en hij heeft ons dus een beter leven kunnen geven dan hij zelf had. Daarom vindt hij kwalitatief onderwijs zo belangrijk en hebben mijn ouders mij naar een Amerikaanse middelbare school in onze hoofdstad Tegucigalpa gestuurd. Het was een privéschool waar zowel in het Engels als Spaans les werd gegeven en zowel het Amerikaanse als Hondurese curriculum. Privéscholen zijn duur, maar ook een stuk kwalitatiever dan staatsscholen. Door die opleiding heb ik meer kansen gekregen dan veel andere Hondurezen en kon ik in het buitenland studeren.’

In welke landen heb je gestudeerd en waarom?

‘In het middelbaar ben ik een jaar naar Frankrijk gegaan. Dat was een uitwisselingsjaar om Frans te leren. Dan heb ik vijf jaar in Taiwan gestudeerd. Ik heb daar Chinees geleerd en een bachelor biologie gedaan. In 2017 ben ik naar België gekomen om een master in de psychologie te volgen en nu doe ik mijn doctoraat in Louvan-La-Neuve. Er waren twee redenen waarom ik naar het buitenland ben gegaan. Enerzijds is de kwaliteit van het onderwijs gewoon beter. Ik heb ook even naar universiteiten in Honduras gekeken, maar vond hen niet zo goed. Ik stond open voor elk land, maar heb uiteindelijk voor Taiwan gekozen omdat ik dan een studiebeurs kreeg en al snel economisch onafhankelijk kon worden. Anderzijds vond ik het een goede leerervaring om in het buitenland te studeren. In mijn jeugd, vanaf mijn acht tot achttien jaar, waren er altijd mensen uit het buitenland die een halfjaar tot een jaar in ons huis woonden. Ik heb dus broers en zussen over de hele wereld. Zij hebben mij veel geleerd en me nieuwsgierig naar de wereld gemaakt. Ik wilde de wereld met mijn eigen ogen zien.

Frankrijk, Taiwan en België zijn wel heel verschillend van Honduras. Heb je een cultuurshock ervaren toen je daar voor het eerst was?

‘Ik had overal wel een beetje een cultuurshock, maar die was nooit heel groot. In Frankrijk was ik nog heel jong en onvolwassen. Wat me wel opviel was dat ze daar heel direct waren. Wanneer ik uitging en te laat terugkwam, werd mijn gastmoeder kwaad en zei ze het recht in mijn gezicht. Mijn ouders spraken nooit op die manier tegen mij, dus die directheid was een shock voor mij. De grootste cultuurshock beleefde ik waarschijnlijk in Taiwan. Ik dacht dat ik al hard werkte, maar dat was niets in vergelijking met de Taiwanezen. Ik ben naar de beste universiteit van Taiwan geweest en de studenten deden bijna niets anders dan studeren. Ze klaagden daar ook niet over; het was normaal voor hen. Er heerst ook een collectieve mindset die maakt dat studenten niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor hun familie hard studeerden. Ze wilden hun familie niet ten schande maken. In België viel de cultuurshock mee. Ik had al ervaring met andere culturen en de Belgen zijn minder direct dan Fransen.’

Wat doe je hier nu in België en hoe zie je je toekomst in?

‘Ik doe een PHD in de psychologie aan de UCL in Louvain-la-Neuve. Het gaat over body awareness en het effect van mindfulness. Ik vind het heel interessant, omdat ik ook in mijn vrije tijd mindfulness lerares ben en ook al lang mediteer. Het is iets dat ik heel nuttig vind en dat ik graag met anderen wil delen. Dit jaar ben ik ook psychotherapie training begonnen, dus over drie jaar kan ik een gediplomeerde psychotherapeut zijn. In de toekomst zou ik die kennis graag gebruiken om holistisch therapeut te zijn. Holistisch betekent dat ik verschillende methodes gebruik: zowel westerse psychotherapie, als oosterse methodes zoals yoga, meditatie en mindfulness. Daarnaast zou ik ook nog graag onderzoek blijven doen naar dit onderwerp. Als ik in België blijf en een praktijk heb, zou ik die graag toespitsen op buitenlandse cliënten. Er zijn veel mensen in België die geen Nederlands of Frans kunnen en dus geen toegang hebben tot psychische zorgverlening in hun eigen taal. Ik zou psychotherapie kunnen geven in het Spaans, Engels, Chinees en Frans. Dat zijn toch een heleboel mensen die ik zou kunnen bereiken. Dat is ook nodig. Ik vind dat iedereen het recht moet hebben op therapie in zijn of haar eigen taal.’

Tekst: Liam Verbinnen, eindreactie: Jeroen De Pauw
Foto: © Marbella Perez