Joni Verrept (23) woont in Koningshooikt, maar de afgelopen zeven maanden werkte ze voor de wereldexpo in Dubai. Als studente Intercultural Relations Management ging ze al op Erasmus naar Sevilla en liep ze stage in Frankrijk. Voor haar ba-na-ba Intercultural Cooperation North-South aan de UC Leuven-Limburg reisde ze in het laatste semester naar La Réunion. Zelfs na zeven maanden in het buitenland blijft heimwee een onbekende term voor Joni: ‘Ik miste thuis nooit en was zelfs bang om terug naar België te komen.’

In het middelbaar studeerde Joni Handel-Talen. Hierdoor kwam ze plots terecht in een interculturele, diverse klas. Volgens haar was dit de aanzet van haar interculturele passie en de reden waarom ze voor IRM koos: ‘Ik groeide op in een boerendorp waar je niet in contact komt met andere culturen. Door vier jaar in die klas te zitten, ben ik onbewust geprikkeld geweest.’

Passie voor interculturaliteit
‘In mijn tweede studiejaar ben ik op Erasmus geweest naar Sevilla. Dat was eerder een kans en niet iets waar ik passioneel naar uitkeek, maar de passie voor interculturaliteit  is daar gegroeid.’

Voor Joni was dit de start van haar wereldavontuur. Door haar ervaring op Erasmus ontdekte ze haar interesse voor andere lokale culturen. Toch bracht het ook wat vraagtekens mee: ‘Door mijn wereldwijde passie zie ik niet echt een set future. De wereld is zo groot en dus zijn er zoveel mogelijkheden.’

In haar laatste jaar IRM ging Joni op buitenlandse stage nabij Bordeaux. Halverwege werd die stopgezet omwille van Covid-19. Ook de opportuniteit om naar Dubai te reizen, een aanbod door de school, werd op de lange baan geschoven: ‘Dat creëerde andere opportuniteiten waar ik wel dankbaar voor ben; zo heb ik die ba-na-ba gestudeerd. De studie Intercultural Cooperation North-South hield vijf maanden les, vijf maanden buitenlandse ervaring in. Die tijd heb heb ik doorgebracht op La Réunion, een eilandje in het verre Afrika.’

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Joni 🌞 (@joniverrept)

De Verenigde Arabische Emiraten

Na La Réunion kon Joni’s avontuur in Dubai van start gaan. ‘In het begin was ik heel enthousiast over het project: een wereldexpo met 192 landen op een plek,’ vertelt ze, ‘maar dan werd het een jaar verlengd, waardoor ik een nieuwe studie begon en in La Réunion terecht kwam. Dat is een ontwikkelingseiland: heel groen, lokaal en veel cultuur. Ik zat er elke dag in de bergen en ontmoette lokale mensen. Na die ervaring daar had ik schrik dat Dubai niets voor mij ging zijn, omdat het zo anders is dan La Réunion.’

Voor Joni draait reizen rond drie dingen: ‘De mensen die ik ontmoet, de cultuur die ik leer kennen en de schoonheid van het land.’ Ze was zich niet bewust dat ze dit ook kon ervaren in de Verenigde Arabische Emiraten: ‘In mijn hoofd bestond er enkel Dubai, de grote stad waar alleen luxe bestaat. Nooit dacht ik aan de VAE in zijn geheel.’

‘We hebben daarnaast ook veel vooroordelen over de mensen in die regio. Ik dacht dat ze gesloten gingen zijn, dat vrouwen er geen rechten zouden hebben en dat iedereen heel materialistisch is. Daar komen dan ook nog eens de stereotiepe beelden bij die we hebben over de Islam. Dat zijn allemaal vooroordelen waar je niet bij stilstaat, maar die er onbewust inzitten door de maatschappij waarin we opgroeien. Daardoor stond ik in de zomer voor mijn vertrek op het randje om af te zeggen, maar dan dacht ik: “waar ik ook ga, ik haal er altijd iets uit.”’

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Joni 🌞 (@joniverrept)

Nu kijkt ze met heel andere ogen naar de VAE: ‘Dubai is heel divers; er zijn Emeratis (lokale bevolking van de VAE, red.) maar ook veel expats. Vooral de locals zijn er ontzettend warm.’ Net als op La Réunion deed ze hier enkele bergwandelingen. Het land dat ze eerst zag als niets meer dan een woestijn ging open: ‘Ik wandelde veel en ontdekte zo de schoonheid van het land. Daarnaast huurde ik vaak de auto, waardoor ik een superlokale ervaring kreeg.’

Joni verbleef zeven maanden in Dubai, maar van heimwee was er geen sprake: ‘Ik miste thuis niet en was zelfs bang om terug naar België te komen. De mensen zijn hier zo koud tegenover daar. Hoe minder je in België bent, hoe meer je beseft over de Belgische cultuur. Zowel de voordelen als de nadelen. Maar vanaf het moment dat je weg bent, creëer je een nieuwe wereld met een nieuwe familie en vrienden. Natuurlijk mis je bepaalde aspecten, zoals je vrienden. Het is cru om te zeggen, maar zodra je op het vliegtuig zit, vergeet je je oude leven’

Warme Emiratis, koude Belgen

Er is een woord dat steeds terugkomt in het gesprek met Joni: ‘warmte’. Daarmee bedoelt ze niet de temperatuur, maar de warmte van de bevolking in de VAE. ‘Mensen zijn zo lief en oprecht. Zo waren we bijvoorbeeld met de auto ergens heen en moest ik naar het toilet. Ik klopte ergens aan om te vragen of dat kon. Het waren mensen van Palestina die er al heel lang woonden. Ik mocht binnenkomen en ging naar het toilet. De moeder vroeg of ik even wou zitten om thee te drinken. Eerst bedankte ik vriendelijk, maar na aandringen, stemde ik uit respect toe. Ze brachten thee en koekjes en wilden zelfs fruit snijden. Ze vroegen mij of ik samen met hen wilde lunchen en of ik een slaapplek nodig had. Op een bepaald moment gaf ik de vrouw een compliment over haar kleed waarna ze zei: “Moet je het hebben?” Kortweg: de mensen geven alles wat ze hebben. In België zou je niet eens naar toilet mogen gaan.’

‘Je moet de cultuur eerst begrijpen, anders kom je met heel negatieve beelden buiten’ – Joni Verrept

Ze voegt bij haar verhalen wel toe dat het gaat over locals en maakt zo een duidelijk onderscheid met Dubai. ‘Je hebt in de UAE een heel mooie, rijke kant, maar ook een heel lelijke arme kant. Dubai is luxueus, maar de stad werd opgebouwd door Indiërs en Pakistanen die nu in gruwelijke omstandigheden leven in de buitenwijken. Ik heb net veel goede ervaringen omdat ik heel lokaal ben gegaan en niet enkel de Burj Khalifah bezocht.’

‘Dubai is trouwens veel minder vrouwonvriendelijk dan wij denken. Bedekking van vrouwen wordt hier als onderdrukking gezien, maar voor veel vrouwen is dat gewoon een keuze en een modefenomeen. Er zijn ook vrouwen die zich niet bedekken. Ikzelf heb me nooit echt onveilig gevoeld, een paar vrienden wel. De mannelijke Emiratis hebben eigenlijk heel veel respect, zo kijken ze vrouwen nauwelijks aan. Dat is eerst heel afschrikkend maar het komt van een plaats van respect. Je moet de cultuur eerst wat leren en begrijpen, anders kom je inderdaad met heel negatieve beelden buiten.’

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Joni 🌞 (@joniverrept)

Voor de LGBTQIA+-community is er wel minder begrip. ‘Public Display of Affection (PDA) is sowieso verboden, ook voor heterokoppels. We hadden een aantal gay personen in onze groep, zij zeiden dat ze hun gedrag en kleding wel wat moesten aanpassen. Dat betekent natuurlijk niet dat het niet leeft. Of het nu mag of niet, het is sowieso aanwezig, al gebeurt het meer in het geniep.’

Het echte leven

Ondertussen is Joni al enkele weken terug thuis. Twee bacheloropleidingen en vier reiservaringen later begint het volwassen leven steeds dichterbij te komen. ‘Nu ik terug ben, heb ik meer last van stress en gevoelens van verwarring,’ vertelt ze me. ‘De wereld is zo groot. Ik wil nog niet beginnen werken, omdat ik niet wil vasthangen aan de verantwoordelijkheden van een job. Hoe je het ook draait of keert, van zodra je werkt, begint het echte leven.’

Ondanks de toenemende druk wil Joni zich nog niet toewijden aan een vaste job en wil ze blijven op reizen. ‘Ik besef wel dat ik veel geluk heb met mijn moeder die mij die vrijheid gunt. Ik weet dat ik mijn hele leven niet mag freestylen maar zij heeft mij tot nu toe in al mijn beslissingen gesteund. Ze zegt dan ook altijd: “Doe wat je wil, zolang je er maar iets van maakt.” Maar net zoals elke ouder wacht ze ook wel op het punt dat ik begin te werken. Op dit moment laat ze me gelukkig nog uitzoeken wat ik wil doen. Nu ik terug ben, moet ik heel veel nadenken over wat ik juist wil doen, op welk tempo, wat mijn prioriteiten zijn en hoe ik het financieel haalbaar kan maken voor mezelf. Maar ik weet dat de wereld mij nog veel inspiratie kan geven over wat ik wil doen met mijn verdere leven.’

Tekst: Jens Roothoofd, eindredactie: Jolien Van der Linden
Foto: © Joni Verrept, collage: Jens Roothoofd