Het Antwerpse Fotomuseum (FOMU) organiseerde eind april voor de achtste keer de museumnocturne Nightwatch. Deze editie stond in het teken van ‘Childish’, het innerlijke kind. De take-over is een initiatief van het FOMU maar de werken die tentoongesteld worden zijn van de Young Artists. Deze vijftienkoppige groep artiesten laat zien dat je in enkele maanden tijd een mooie tentoonstelling kan samenstellen. Onze 21bis-reporter ging een kijkje nemen.

Er hangt een koude bries in Antwerpen-Zuid, waar het FOMU ligt. Pal voor het museum staat er een geautomatiseerd springtouw en een springkasteel. Het innerlijke kind in ons wordt wakker. Het terras van het museum zit al mooi vol, ook al is de nocturne nog maar net begonnen. In de inkomhal staan twee rijen, een rij voor de personen die al een ticket bemachtigden en eentje voor die zonder ticket.

Nadat een medewerker ons verwelkomt, wordt het geroezemoes van boven hoorbaar. Bovenaan de grijze trappen staat een grote opblaasbare bal. Een exemplaar waarin je zou kunnen wandelen op het water. Deze is gevuld met rode en blauwe verf, en rolt van links naar rechts. Van de ene persoon naar de andere. Hoe meer de bal rolt, hoe mooier de kleuren in elkaar vloeien. Links van de bal is de ingang van de tentoonstelling, op de tweede verdieping van het FOMU.

Teddybeertjes en geweerschoten

Thibeau Scarceriaux’s werk trekt meteen onze aandacht. Hij is een ontwerper die taboes wil doorbreken door het ontwerpen en creëren van functionele kunst en objecten, zodat het onderwerp bespreekbaar wordt. Er staat een stoel gemaakt van glas en een diaprojector die verschillende oorlogsbeelden toont. ‘Ik wilde de ernst van oorlogen overbrengen op een aparte manier, anders dan wat de mensen gewend zijn om te zien. In de glazen stoel zitten gaten, gemaakt met een echt geweer. Een kogel doorboorde het rechtstaand stuk glas volledig’, legt hij uit.

Om naar het vervolg van de tentoonstelling te gaan, moet je door de opstelling van Thibeau lopen. Daarna kom je in een zaal waar een soort teddywezen staat. Dit schepsel is gemaakt van aan elkaar gehaakte knuffels, waaronder de Disneyfiguren Winnie The Pooh, Mickey Mouse en Goofy. Het is een werk dat je geheel volgens het thema van Nightwatch terugvoert naar je kindertijd. Slapen met je knuffels, een vals gevoel van veiligheid wanneer ze bij je in bed liggen. Ook hangt er een laken dat heel zacht lijkt. Het is een deken dat ons herinnert aan hoe onze grootouders ons na een lange dag spelen in bed kwamen stoppen.

Kamer zonder muren

In de volgende ruimte staat er een kamer zonder muren, een werk van de jonge kunstenares Denisa Teglas, ook wel gekend als Denté. Roze, groene en blauwe lichten schijnen op de badkuip, de tafel, het schilderij en de kamerplant. Aan de behuizing rondom de zogezegde kamer hangen touwen, later gebruikt Young Artist Bruna Poejo deze tijdens de performance in de kamer zonder muren. Het is een spel van trekken en overmand worden door emoties. De toeschouwers in de zaal zijn geraakt. Langzamerhand maakt de drukte haar opmars, er komen steeds meer mensen de zalen binnengeslopen, vol bewondering.

Ken je de knipseltjes die je maakte als kind nog? Wanneer je een papier driedubbel vouwde, om er dan een mannetje in slingervorm uit te knippen? Daar lijkt het tentoongestelde werk van Lisa Ottenburgh op. ‘De nocturne geeft mij de kans om alles even om te gooien en mijn praktijk even te herdenken. Ik spitste mezelf vooral toe op illustraties en grafische ontwerpen. Ik zag Nightwatch als een buitenkans om voor het eerst meer ruimtelijk te denken en te zoeken naar andere manieren voor de toeschouwer om mijn werk te ervaren.’

‘Het hele publiek luistert aandachtig naar de woorden die over de tong van de dichtsteres rollen’

Even na de performance van Bruna, draagt ook Kübra Avci iets voor. Een gedicht over nooit genezende wonden uit je kindertijd en over schrammen die een korst krijgen die niet weg te camoufleren zijn. Het is een pakkend gedicht, het publiek luistert aandachtig naar de woorden die over de tong van de dichtsteres rollen. Het is alsof er iemand je keel toeknijpt en niet lost tot het laatste woord gezegd is. Woorden kunnen vaak een geladen betekenis hebben, en in dit geval was dat ook zo.

De rode draad

Doorheen het volgende deel van de tentoonstelling is een rode draad gespannen. Van de ene muur naar de andere, alsof je in een laserspel zit waar je jezelf moet doorloodsen. Aan het einde van de draad staat een oude televisie. Het beeldscherm heeft veel ruis, maar speelt een film af die je kan linken met de polaroids die op de muur ernaast hangen. Op de beelden zijn personen te zien, naakt met rode verf op het lijf. De polaroids hangen mooi naast elkaar. ‘Wat een mooi concept, die rode draad’, zegt een man van in de dertig, uit het niets terwijl hij ons voorbij loopt.

De Young Artists zijn gepassioneerde jongeren die staan te popelen om hun talenten te tonen aan het publiek. Of het nu schilderijen, foto’s of abstracte werken zijn, de jongeren laten zien wat ze kunnen. Het is een tentoonstelling voor jong en oud, al zie je dat de doelgroep jongeren en studenten zijn. Het is een manier om ervoor te zorgen dat de drempel tussen jongeren en musea krimpt. Dat kan alleen met tentoonstellingen die interessant zijn voor jongeren.

De tentoonstelling is nog tot en met 14 mei te bezichtigen in het FOMU, Waalsekaai 47, 2000 Antwerpen. Tickets?

Tekst: Zoë Depoorter, eindredactie: Marlies Geyskens, Hanna Daniels en Renee Henderickx
Foto: © Zoë Depoorter