12/10/2022

COLUMN – Heb je al eens van manieren gehoord mevrouw?

‘Heb je al eens van ritsen gehoord meneer?’, mompel ik in mijn gedachten. En dan heb ik het niet over de rits in je broek, maar het ritsen waarmee je gestructureerd kan evacueren uit een bus, aanschuift in de file of om te beurten de trein opstapt. In het station van Berchem ontbreekt het aan kennis over ritsen. Als de trein aankomt, wacht een man het liefst recht voor de deur, zodat de passagiers nauwelijks kunnen uitstappen. Is het dan écht zo belangrijk om als eerste in te stappen om een vrije stoel te bemachtigen? Ik zal je wat vertellen, dat is het niet. In het vorige station, Antwerpen Centraal, stapte al een grote bende deze kleine trein op. Dat kan je van buitenaf al zien als je door de raampjes naar binnen had gekeken, en niet naar de mensen rond je heen, om ze allemaal voor te steken. 

‘Heb je al eens van geduld gehoord mevrouw?’, mompel ik in mijn gedachten. Een vrouw met keurig opgestoken haar, een blouse en een geknoopt sjaaltje dringt ons voor naar de volgende ruimte in het museum. Liefst met een slag en stoot, haar manieren zijn namelijk niet zo keurig uitgekozen als haar outfit. Schuif je dan niet liever aan achter mij zodat we niet met een hele hoop voor het volgende schilderij staan?

‘Heb je al eens van aanschuiven gehoord puber?’, mompel ik in mijn gedachten wanneer een tiener met haar pakje snoep naar de kassa gaat. Ook zij vindt het nodig om toch nog even voor te steken. Haar pakje snoep heeft namelijk meer haast dan de ontdooiende diepvriespizza in mijn hand.

Het is koud, de mensen zijn kil en je lijkt onzichtbaar voor ieder met haast. Bij donkere dagen hoort een donker humeur en doemdenken. Ik ben duidelijk niet de enige die er last van heeft. Volgens mijn immer optimistische buurman gaan we morgen opnieuw in lockdown. Ik geniet van de vrijheid na een pandemie, maar de één meter afstandsregel mag blijven.

Tekst: Stien Leys, eindredactie: Ilke Tobback
Foto: Stien Leys