Volgens Antwerps schepen Nabilla Ait Daoud heeft het geen zin om met studenten in gesprek te gaan. Doordat studenten zich aan de kant geschoven voelen, hebben ze er op hun beurt geen zin meer in om het debat aan te gaan. Waarom verliezen jongeren hun hoop in politiek? En waarom willen ze geen inspraak in jonge politieke partijen? Zijn ze de moed volledig verloren?

De Antwerpse cultuurwereld stond dit weekend opnieuw op zijn kop na de zoveelste besparingen in de cultuursector. Antwerps schepen Nabilla Ait Daoud (N-VA) gooide olie op het vuur met de uitspraak dat als ze zelf kunstenaar zou zijn, ze zou gaan werken voor haar centen. ‘Echte kunstenaars laten zich niet remmen door subsidies.’ Een statement dat gretig werd overgenomen door kunstenaars en kunststudenten, ‘alsof zij niet zouden werken.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Selien Troch (@selien.troch)

Ait Daoud plaatst de besparingen in perspectief, zo luidt het in een interview met De Standaard: ‘Ik begrijp uiteraard dat ik hier als schepen van Cultuur op word aangesproken’, maar als schepen waakt ze over de hele stad, waar overal moet worden bespaard. De cultuursector is daarbij niet de enige die financiële nadelen ondervindt. ‘Het stoort me dat de cultuursector zich boven de rest stelt.’

‘Met studenten in gesprek gaan heeft geen zin’

Wie zich nog boven de rest stelt volgens Ait Daoud zijn de kunststudenten. Hoewel ze in gesprek ging met AKO (Antwerps Kunstoverleg), vermijdt Ait Daoud de confrontatie met studenten. ‘Met de studenten in gesprek gaan heeft geen zin.’ Zo zijn ze volgens de schepen ‘agressief en onbeleefd.’ ‘Ze omsingelen mijn wagen en ik moet door de politie worden weggevoerd. Dat is niet normaal.’ Niet alleen de mening van kunststudenten gaat aan de politiek voorbij, ook andere studenten voelen zich al langer gepasseerd. Zo haalde Marie (22) de coronapandemie als voorbeeld aan: ‘tijdens de pandemie had de politiek geen oor naar studenten. Dat Ben Weyts (minister van Onderwijs (N-VA), red.) soep uitdeelde, is te ludiek voor woorden. Dat is het bewijs dat wij als kiezers uit de boot vallen.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht dat is gedeeld door @sn_orionsta

Wanneer studenten opkomen voor maatschappelijke kwesties, zoals hun zorgen over klimaat, heerst een gevoel van onbegrip: ‘Ik heb niet het gevoel dat er naar ons wordt geluisterd. Toen we op woensdagen spijbelden om op te komen voor het klimaat, werd er op ons neergekeken omdat we niet naar school gingen. Ze trekken ons in het belachelijke op momenten dat wij iets aankaarten’, aldus Marie. Een andere studente, die liever anoniem blijft, voegt daaraan toe: ‘Er wordt niet naar ons omgekeken. Als we op straat komen, verandert er niets. Hoewel we een democratisch stemsysteem hebben, heb ik niet het gevoel dat de bevolking écht wordt gerepresenteerd in de coalitie, laat staan jongeren. Politiek speelt op niemand in, behalve zichzelf.’

Eén ding is duidelijk: de moed zakt in de schoenen van onze jongeren. Ze voelen zich gepasseerd, genegeerd en onbegrepen. Toch is er in het politieke landschap ruimte voor hun stem. Zo hebben alle Vlaamse partijen een jongerenpartij. Dit is al een eerste stap, zo getuigt Gemma (23): ‘In mijn omgeving zijn veel jongeren bezig met politiek. Door hun actieve houding heb ik het gevoel dat er beterschap is. Anderzijds komen er nog steeds veel jongeren op straat omdat ze zich niet gehoord voelen.’ Wanneer een onderwerp dichtbij komt, gaat ook Gemma mee betogen. Al zal ze zich niet snel aansluiten bij een partij. ‘De stap is te groot om naar een politieke partij te stappen en je te informeren. Jongerenpartijen kunnen helpen omdat dit meer peer to peer is.’

Maar zelfs jongeren die politiek wél actief zijn, verliezen de moed. Zo hebben klimaatactivisten Anuna De Wever en Greta Thunberg er genoeg van. Dat lieten ze duidelijk merken in hun statement door niet naar de klimaattop in Egypte te gaan. Ze vinden dat ze hun stem al hebben laten horen, maar dat er niemand naar hen luistert. Zo luidt het op  het Instagramprofiel van Anuna De Wever: ‘Deze conferentie wordt een rookgordijn met het doel om de mensenrechtencrisis in Egypte te verdoezelen (…). De klimaatcrisis is een mensenrechtencrisis en we moeten ze dringend zo aanpakken. Als je wilt stoppen om met de vinger te wijzen, moet je beginnen met oplossen. Verstop je niet achter het voorrecht om te denken dat we nog tijd hebben.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Anuna De Wever (@anuna_dewever)

Tekst: Eveline Slavov Slavov en Stien Leys
Foto: Thomas Vanbrabant (CC BY-SA 4.0)