Autobestuurders lijken steeds minder geduld en respect te hebben voor leerlingen in het verkeer. Ondanks de ‘L’ op onze auto voelen ze toch de nood om te claxonneren, me uit te lachen en snel voorbij te rijden. Ik ben het beu.

‘Het spijt me, meneer’, denk ik wanneer een auto onnodig dichtbij rijdt. Het is druk en ik rijd net onder de maximumsnelheid. De bumperklever vindt dat ik te traag ga en maakt me superzenuwachtig. Ik kom aan bij een overvol kruispunt en wanneer ik wil vertrekken, val ik vier keer na elkaar stil in het midden van de weg. Vanachter op onze auto plakt een blauwe sticker met een grote witte ‘L’ erop. Dit lijkt bestuurders nog een extra reden te geven om mij te pesten.

‘Oeps, meneer’, fluister ik wanneer een auto me in volle vaart voorbijrijdt. Ik rijd een geparkeerde auto voorbij, maar de bestuurder achter mij vindt dat blijkbaar geen goed idee. Hij scheurt langs me, ook al rijd ik bijna in het midden van de straat. Op de passagiersstoel zit een vrouw die me al wijzend uitlacht. Ik steek mijn middelvinger op. Iedereen moet toch kunnen leren?

‘Excuseer, meneer’, zeg ik wanneer een auto zo luid claxonneert dat ik schrik. Ik stop aan een obstakel dat zich bevindt aan de kant van de weg waar ik rijd. Er komt een auto uit een zijstraat gereden zonder richtingsaanwijzer. Dit betekent dus dat ik mag doorrijden, maar ik vertrouw het niet. De chauffeur draait links de straat in, waar ik dus sta te wachten. Bijna was ik zoals Mufasa in The Lion King en we weten allemaal hoe het daarmee is afgelopen. Gelukkig maar dat ik niet ben doorgereden. Heb toch eens geduld.

‘Da’s pech, meneer!’, zal ik de volgende keer roepen wanneer iemand me onnodig opjaagt in het verkeer. Jij hebt ook ooit moeten leren autorijden en vaak fouten gemaakt. Nu is het aan mij.

Tekst: Femke De Kerpel, eindredactie: Jens Roothoofd
Foto: Sindre Fs via Pexels