Laatst stond ik op een parking in het Nederlandse Noordwijk aan Zee en gilde ik naar mijn vrienden ‘halloooow, weeral lang geleden!’, gevolgd door een dikke kus of een stevige handdruk. Die vrolijke ontmoeting kondigde het begin van onze jaarlijkse herfsttrip aan.

Het reisje zou me goed doen: bijbabbelen met mensen die je lang niet gezien hebt en die dus weer verbazend veel te vertellen hebben, lekker ontspannen in de mooie natuur na een paar drukke weken en vooral even ontsnappen aan de dagelijkse Belgiësleur. Op onze eerste wandeling werd het nog voor we de eerste afslag namen al duidelijk dat we in Nederland waren.

Het oude koppeltje dat ons tegemoet wandelt kijkt ons al vanop enkele meters afstand aan, en ze blijven opvallend lang kijken. Meteen gaat er door mijn hoofd: oei, wat gaan ze vragen? En ga ik daar wel een antwoord op kunnen geven? Naargelang ze dichterbij komen, ben ik al een het nadenken over hoe ik op hen ga reageren.  Tot ze bijna naast mij staan, de vrouw ‘hoi!’ roept en de man heel vriendelijk ‘een goeiedag’ uitspreekt. Juist ja, we zijn in Nederland. Bijna vergeten.

Want bestaat zoiets nog in België? De laatste keer dat een onbekende mij op de fiets of te voet groette, herinner ik mij al niet meer. Eén simpel woord als ‘hallo’, ‘hey’ of ‘dag’ is voor de doorsnee Vlaming al te veel geworden. Enkel en alleen als het echt moet, spreken we nog iets uit tegen onze medemens.

Soms twijfel ik of ik het toch zou doen, maar toch doe ik het dan niet, omdat ik weet dat ik dan een rare blik krijg – als ik er al een krijg – en de persoon die mij ondertussen voorbijgefietst is zal denken: ken ik die jongen? Neen meneer, u kent mij niet. Maar moet dat dan?

En zo maak ik mee deel uit van het probleem dat eigenlijk dringend opgelost zou moeten worden. Want het is een uiterst kleine moeite en ik merk dat ik er zelf ook echt blij van word. Ons weekendje zee heeft me niet enkel goed gedaan door het bijbabbelen, het ontspannen en het ontsnappen, maar des te meer om de sympathieke hoi’s, goeiedags en heys van vriendelijke Nederlanders die toevallig ons pad kruisten.

Tekst: Stijn De Belder
Foto: Andrea Piacquadio via Pexels