Wie zich anno 2022 nog afvraagt hoe een nieuw album van One Direction zou klinken: Faith in the Future verlost je uit je lijden. Toen deze boyband er in 2016 de brui aan gaf ontstond er al snel een race naar de beste solocarrière. Acht jaar later is Harry Styles de duidelijke winnaar, maar Tomlinson bewijst met zijn tweede album dat ook zijn muziek bestaansrecht heeft.

Niemand beweert dat Louis Tomlinson geen goede liedjes kan schrijven. Als je topnummers zoals What a Feeling, Strong en Night Changes op je palmares hebt staan, zou dat zowaar heiligschennis zijn. Tijdens zijn carrière bij One Direction stuurde Tomlinson hen ook weg van mainstream popsongs naar meer indie nummers waarvan de kwaliteit beduidend hoger lag. Zijn tweede studioalbum Faith in the Future ligt volledig in het verlengde van de transformatie die hij binnen de band al startte.

Waarmee je wel je gelijk zou kunnen halen is door te beweren dat de stem van Tomlinson alleen niet voldoende is. Het wegvallen van waarschijnlijk toch de beste zanger Zayn Malik in 2016 was al een grote klap voor de algemene kwaliteit van de boyband, maar het verlies van de andere drie bandleden komt Tomlinson niet te boven. Op Faith in the Future schrijft hij nog steeds met de andere bandleden in gedachten waardoor je songs zoals Bigger than Me krijgt met een refrein dat niet matcht met de vocale capaciteiten van Tomlinson. Kunnen we Zayn misschien toch even bellen?

Het album is niet alleen kommer en kwel. Op gebied van productie bewijst Tomlinson opnieuw dat hij altijd de sterkhouder van One Direction was. Wie hier toch nog graag bewijs van hoort hoeft enkel de strofe van Out of my System op te zetten (of Four, het vierde album van One Direction). En ja Faith in the Future valt ook ten prooi aan een saai en samengeklonterd middenstuk zoals zoveel albums het al voorgingen, maar uitschieters zoals Written all over Your Face en Silver Tongues doen dat al snel vergeten. Wel zouden die sneller na elkaar mogen komen. Een paar liedjes schrappen zou geen overbodige luxe zijn. Wat dit album ook mist, naast vier extra ex-boyband leden, is goede bridges. Naar het einde van elke song toe, moddert Tomlinson maar wat aan, maar komt er nooit echt een mooie conclusie.

Ook de opener The Greatest is niet, nu ja, the greatest. In de strofes komt er nog een Oasis invloed naar boven, door Tomlinson zelf vaak als inspiratie genoemd, maar de refreinen zijn saai en nodigen niet uit om het album verder te luisteren. Plaats daar TikTok-revelatie Written All Over Your Face tegenover en het wordt meteen duidelijk dat iemand in de opnamestudio toch nee had moeten zeggen toen Tomlinson zijn opening song koos. Written All Over Your Face springt er meteen uit. Het is een rauwe popsong met een herkenbare riff die, moest ze door Harry Styles gezongen worden, meteen naar de top van de hitlijsten zou schieten.

Het geheim voor een succesvol Louis Tomlinson album? Meer One Direction.

Tekst: Renee Henderickx, eindredactie: Jens Roothoofd
Afbeelding: Wikimedia Commons (CC BY-SA 4.0)