Dagelijks worden we via radio, televisie of (online) kranten geconfronteerd met schrijnende taferelen die zich wereldwijd voordoen. Denk maar aan oorlogen, economische crisissen of de klimaatverandering.

Alsof er nog niet voldoende ellende is, bestaat er ook nog zoiets als ‘met de trein pendelen van punt A naar punt B’. Treinreizigers die doorheen Vlaanderen tjoeken, worden immers geconfronteerd met de talrijke debielen in het station, op het perron en veelal in de treinwagon.

Een overzicht.

Wie een treinstation binnenwandelt, moet steevast voorbij een groepje personen dat – net zoals een bok naar een bak wortelen – naar de infoborden staart. Het twintigtal vindt het zo nodig om de hele doorgang op te houden in plaats van even de NMBS-app te raadplegen. Ergens ver weg van de ingang bijvoorbeeld.

Oh ja. Mijn oprechte excuses aan alle 65-plussers zonder smartphone. Jullie laat ik buiten schot.

Eenmaal een weg gebaand tussen de obstructie aan de ingang, langsheen de voorbijrazende elektrische steps en door de mensenmassa in zijn geheel, is het perron godzijdank nabij.

Wie denkt dat het ergste nu wel achter de rug is, slaat de bal volledig mis. Wanneer de trein nadert, begint haast iedereen zenuwachtig te schuifelen met hun voeten. Stel je maar eens voor dat je niet in de trein raakt?!

De deuren van de wagons gaan open. Mensen die moeten uitstappen krijgen voorrang op de mensen die willen instappen. Dat is altijd zo geweest en een basisfundament van elementaire beleefdheid. Desalniettemin heb je telkens weer een stelletje drammers, onbeschofte boeren of kortweg: egoïstische debielen die het principe niet begrijpen. Of toch niet willen begrijpen. Zucht.

Eenmaal opgestapt, kan je bij die egoïstische debielen ook nog de individuen rekenen die op hun eentje een volledige vierzit inpalmen. Wie zijn ze? Wat drijft hen?

En ja, het gaat zelfs nóg verder. Want wanneer je eindelijk hebt plaatsgenomen op een treinzit, dien je het volledige reistraject mee te luisteren naar de weekendplannen van de halfdove mevrouw die telefoneert met haar beste vriendin. Of naar de schreeuwerige lagere schoolkinderen die hun energie allerminst zijn kwijtgeraakt tijdens een daguitstap naar de Zoo van Antwerpen of Technopolis.

Misschien moeten we de trein gewoon niet meer nemen. Al vormt dat geen langetermijnoplossing. Auto- en fietsritten zijn evenzeer frustrerend, helaas.

Een extra wagon voor alle drammers, onbeschofte boeren, egoïstische debielen en roepers biedt daarentegen wél een oplossing. Dus beste minister van Mobiliteit, beste Lydia Peeters: waar wacht u nog op?

Tekst: Stan D’Hauwers
Beeld bovenaan: Skitterphoto via Pexels