Als een vieze, besmettelijke ziekte neemt extreem-rechts onze samenleving over. Omwille van hun extreme uitspraken – vaak racistisch, discriminerend of homofoob getint – vielen ze op sociale media al een langere tijd in de smaak. Toch leek dat toen slechts een tijdelijk, xenofoob fenomeen; een opwelling van online haat en agressiviteit; een nare droom. Het leek op iets dat snel weer weg zou gaan.

Ik bleek mis. Alle opgekropte haat, xenofobie en agressiviteit van de doorsnee Westerse burger verplaatste zich van gsm- en computerschermen naar de stembusjes. Extreem-rechts werd de grote winnaar in verschillende verkiezingen verspreid over Europa. Denk hierbij onder andere aan Polen, Hongarije, Italië en Nederland. Ze won, Ze wint en in de (nabije) toekomst zal ze blijven winnen, vrees ik.

Shit, dromen komen wel degelijk uit. Alleen de nare zo blijkt. Abortuswetten worden teruggedraaid en verstrengd. Haat en minachting tegenover queerpersonen wordt goedgepraat en zindert voort. Racisme en degout tegenover mensen van kleur blijft pijnlijk aanwezig. Recent nog meneertje Rousseau’s zattemansklap en PVV’s grote winst in Nederland. Vlaams Belang bereidt haar overwinningsstoet in België al voor en ik – de zwarte panseksuele kleurling die ik ben – bedenk doodsbang een noodplan om voortaan zo goed mogelijk volgens de witte heteronormatieve normen te leven. Ik kan haast niet anders. Het is dat of m’n mentale dood de komende legislatuur. Dus waar beginnen we? Conversietherapie of skin bleaching?

Tekst: Noah Frooninckx Buelens
Foto: Amine M’Siouri via Pexels