In het bruisende hart van Berlijn, waar de geschiedenis en het moderne leven elkaar kruisen, woont Mike. Hij is een 33-jarige freelancefotograaf uit Athene. Zijn appartement, gelegen aan de prachtige Schönhauser Allee in de wijk Prenzlauer Berg biedt niet alleen een fijn onderdak, maar ook een bijzondere kijk op het stadsleven daarbuiten.

­’Zes jaar geleden vond ik toevallig dit appartement. Het gaat niet alleen om de fysieke structuur van het huis, maar ook om de buurt waarin je woont.’ Mike wijst op de historische waarde van het iconisch gebouw, dat vaak afgebeeld staat op oude postkaarten die de transformatie van de omgeving door de jaren heen vastleggen.

‘Het belangrijkste is de sfeer waarin je leeft’

Volgens Mike gaat wonen in een oud gebouw ook gepaard met een aantal uitdagingen. ‘Het is hier snel koud omdat het appartement niet goed geïsoleerd is en de dunne muren zorgen ervoor dat er veel lawaai binnenkomt. Maar ik kan ermee leven, ik heb veel erger gezien. Het belangrijkste is de sfeer waarin je leeft, en gelukkig kom ik goed overeen met mijn huisgenoten.’

De dag van Mike begint rond 9 uur. Als freelancefotograaf is hij vaak bezig met post-productiewerk op zijn computer. Hoewel hij soms naar locaties moet voor fotoshoots, brengt hij het grootste deel van zijn tijd door achter zijn bureau. ‘Fotografie is niet alleen mijn beroep, maar ook mijn passie, in mijn vrije tijd experimenteer ik graag met nieuwe technieken en programma’s. Naast fotografie heb ik ook een grote interesse in fietsen zoals je kan zien. Zo werk ik nog in een fietsenwinkel, waar ik fietsen repareer.’

‘We hebben gewoon geluk dat het altijd mensen zijn die op dezelfde golflengte zitten’

Het samenwonen in een co-housing setting brengt zijn eigen dynamiek met zich mee, vertelt Mike. ‘We hebben vier kamers waarvan één kamer de gastenkamer is, dus we zijn meestal met drie bewoners. Er komen veel mensen maar ze vertrekken ook, dat zorgt voor veel beweging in het appartement. Ik kom goed overeen met de mensen waarmee ik samenwoon. Ze zijn een beetje ouder dan ik maar hebben dezelfde mindset. We gaan niet meer feesten of organiseren zelf niet langer gekke houseparty’s. Ook als er een nieuwe bewoner bij komt, besteden we er niet al te veel tijd aan om dé juiste persoon te vinden, we hebben gewoon geluk dat het altijd mensen blijken te zijn die op dezelfde golflengte zitten.’ Mike gelooft dat wanneer je het leven op eenzelfde manier bekijkt, je makkelijk met die persoon kan samenwonen.

Mike vertelt ons over het uitzicht vanuit zijn kamer. ‘Hier gebeurt altijd iets, er is altijd beweging. Ik observeer de mensen heel graag. Ik vind het leuk om iedereen met zijn eigen leven bezig te zien.’ Wanneer Mike ’s morgens opstaat, hoeft hij maar door het raam te kijken om te weten hoe koud het is. Hij leidt het af van de kledij die de mensen op straat dragen. ‘Als ik fietsers handschoenen zie dragen, weet ik meteen welke temperatuur ik kan verwachten.’

‘Ik observeer de mensen heel graag’

Het nadeel aan deze drukke plaats zijn de ambulances en brandweerwagens, zij maken de hele dag en nacht door veel lawaai. ‘Maar uiteindelijk word je dat ook weer gewoon.’ Mike houdt ervan om naar de vogels te kijken, ze zitten bij de metro of in de bomen voor het appartement. ‘Wanneer de metro aangereden komt, vliegen ze in een grote zwerm de lucht in en maken ze daar mooie vormen. Als de metro weer verdwenen is, gaan ze opnieuw zitten en zo gaat het telkens opnieuw.’

Tussen het leven overdag en ‘s nachts is er in de grote stad amper een verschil, geeft Mike mee. ‘Druk is het altijd, vooral in het weekend. Op zaterdagen lopen er veel luide en dronken mensen over straat, ze roepen tegen elkaar of zingen luidkeels samen liedjes.’ De Schönhauser Allee staat bekend om zijn gezellige restaurants en cafés wat maakt dat het s ’avonds een echte uitgangsbuurt is. ‘Er is wel een verschil tussen winter en zomer, want in de zomer is het nog veel drukker. Probeer dan maar eens te slapen met de ramen open.’

‘Ze roepen tegen elkaar of zingen luidkeels samen liedjes’

Als het gaat om zijn levensmotto, deelt Mike enkele wijze woorden die hij door de jaren heen heeft geleerd. ‘Ik probeer anderen te behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden,’ zegt hij, terwijl hij zijn moeders advies aanhaalt. ‘En ik herinner mezelf eraan dat de meeste problemen over twee jaar waarschijnlijk geen rol meer spelen. Het helpt me om dingen in perspectief te zien.’

Mike heeft geen plan, ‘Ik kwam hier om fotografie te studeren en daarna te zien hoe het zou gaan met mijn carrière. Ik houd mijn opportuniteiten open. Ik wil mijn roots hier niet vestigen en zeggen dat ik voor altijd in Berlijn blijf. Maar ik weet ook niet waar ik heen zou gaan mocht ik hier vertrekken.’ Mike sluit niet uit dat hij terug naar Griekenland zou gaan.

De foto dat jaren later nog steeds als postkaart wordt gebruikt werd genomen in Mike’s appartement. Op dat moment bevond men zich nog in Oost-Berlijn.

Tekst: Rosie Lambeir
Foto: © Rosie Lambeir