Leestijd: 2 min. 30 sec.

Paul Van Tigchelt (Open VLD) is – na het ontslag van Vincent Van Quickenborne (Open VLD) – aangesteld als nieuwe minister van Justitie en Noordzee. Een harde klap voor Gwendolyn Rutten (Open VLD). Zij hoopte namelijk dat zij de fakkel van Van Quickenborne zou overnemen. Waarom werd er gekozen voor een mannelijke politicus die zich nooit nationaal verkiesbaar heeft gesteld? En is ongelijkheid in de politiek nog altijd aanwezig?

Op vrijdag 20 oktober nam Vincent Van Quickenborne ontslag. Dit kondigde hij aan in een persconferentie. Het parket maakte immers een grove fout in het dossier rond de dader van de terreuraanslag die op maandag 16 oktober ons land in rep en roer zette. Van Quickenborne wordt opgevolgd door Paul Van Tigchelt. Hij was de afgelopen jaren adjunct-kabinetschef voor Justitie en Veiligheid op het kabinet van Justitie. Toch komt er veel kritiek op de keuze van Van Tigchelt. Volgens veel politici had Gwendolyn Rutten de nieuwe functie moeten krijgen.

Keuze minister van Justitie en Noordzee

‘De keuze voor de nieuwe minister is vooral uit gemak’, begint Elise Storme, teaching assistant aan UGent en doctoraatstudente over genderverschillen en zelfrepresentatie van vrouwelijke politici. ‘De regering en Open VLD hebben vooral gekeken naar iemand die het departement snel kon opvolgen. Aangezien Van Tigchelt heel actief is op het kabinet, moet hij zich niet hard inwerken en kan hij op korte tijd oplossingen aanreiken.’

De politieke wereld probeert iets te doen aan de cultuur binnen het parlement

Wat Rutten betreft, heeft Storme een duidelijke mening: ‘Rutten is een politica met veel ervaring, maar ze heeft weinig kennis over het domein van Justitie. Ook is Rutten bij het federaal parlement niet bij iedereen geliefd, dus ik neem aan dat dat allebei een rol heeft gespeeld bij de keuze van de nieuwe minister.’

Ongelijkheid in politiek

Storme ziet vandaag de dag nog een groot verschil tussen mannen en vrouwen in het parlement: ‘Op dit moment onderzoek ik ongelijkheid in de politiek’, vertelt ze. ‘Voorlopig kan ik concluderen dat er nog veel ongelijkheden zijn. Zo mogen vrouwen minder vragen stellen in het parlement. Verder mogen ze bijna alleen over zachte thema’s zoals onderwijs praten.’

Initiatieven

Of er op dit moment exacte initiatieven plaatsvinden om de ongelijkheid tegen te gaan, weet Storme niet. ‘Ik merk wel dat de politieke wereld verschillende genders en nationaliteiten een stem wil geven binnen het parlement. Dit heeft te maken met het feit dat er meer vrouwen in de gemeenteraden en het parlement zitten.’ Storme stelt dat de cultuur vooral gericht is op mannen, maar dat hier nu steeds meer kritiek op komt. De harde, mannelijke politieke cultuur krijgt stilaan een draaiing.

‘Zo zijn er steeds meer verschillende genders en nationaliteiten binnen het parlement’, zegt Storme. ‘Ook worden vergaderingen vroeger op de dag ingepland en wordt er meer rekening gehouden met het privéleven van de politicus.’ Dit soort inlevingsvermogen in de politiek linkt Storme zeker en vast aan vrouwelijke politici.

Tekst: Jolien De Smet
Foto artikel: © Elise Storms
Collage bovenaan: © Jolien De Smet
Beelden collage: © Elise Storms, Vlaams Parlement (CC BY-NC 2.0 DEED)