Op de zesde dag van de Europese ‘Together Again’ tour, danste en zong Janet Jackson de pannen van het dak in het Sportpaleis in Antwerpen.

‘Ik weet niet goed wat ik van Wyclef Jean moet denken,’ zei mijn mama in de auto op weg naar het Sportpaleis. Ik had de moeite niet genomen om op voorhand naar de muziek van Janet Jackon’s voorprogramma te luisteren. Met glitterbotten en blèrende televisieschermen op de achtergrond, kwam Wyclef op en zong verschillende klassiekers zoals Killing Me Softly With His Song van Ms. Lauryn Hill en the Fugees, No Woman, No Cry van Bob Marley en Hips Don’t Lie van Shakira. Is het zo moeilijk voor nieuwe of opkomende artiesten om het publiek te bekoren met hun originaliteit? En dan kwam de clou: ‘Wondering why I sang these classics? Because I either wrote the song or produced them.’ Plot twist.

Plots waanden we ons in de wereld van Alice in Wonderland wanneer als het ware de personificatie van het konijn het podium kwam opdansen, gevolgd door vier anderen. Het gekrulde gordijn verdween langzaamaan naar boven toe om de Queen of Pop in haar lange, tot op de grond reikende, gewaad te onthullen. De eerste noot was meteen raak en de toon voor de rest van de avond gezet.

Met hits zoals No sleeep en That’s The Way Love Goes, veranderde Jackson doorheen de avond ook prompt van outfit. Van grijze businessvrouw, naar een zwart glitterpakje als ode aan overleden broer Michael, naar  een Schots geruit pakje. Mocht ze niet op het podium hebben gestaan, zou ik gedacht hebben dat ze een outfitcrisis heeft. En laten we eerlijk zijn, we’ve all been there.

Dat de Jackson-familie niet alleen qua stem bovenaan de top staat, maar ook qua dansmoves, demonstreerde Janet Jackson piekfijn door de ene choreografie na de andere uit haar mouw te gooien. Ze sprak de dansbenen aan van het bijna uitverkochte Sportpaleis en deed iedereen meezingen zoals een engelachtig kerkkoor.

Het slot was de hele pointe van de tour met het nummer Love Again. Een perfect en betekenisvol einde. Om het met de lyrics zelf te zeggen: ‘Everywhere I go, every smile I see, I know you are there smilin’ back at me.’ En of we haar allemaal met een brede glimlach vaarwel zegden. Er zit iets magisch in muziek.

Tekst & foto: Céline De Munter